E saliňe ‘na vótta éan pigne de vitta,
dòvan tantu
travaggiu ai Tabarchin ch’anòvan â so. Ài émmu visti, inte
quarche futugrafia antiga, i muntuin da so e i ómmi, cua cuffa
‘n spalla che camalòvan… I muntuin de so puàivan feti de nàive.
Primma a so a vegniva rascciò dai vasche e fòvan di picin
mügétti. De de lì impìvan e cuffe, ai caregòvan in scê spalle
di ómmi che, à segunda di tempi, o ai purtòvan inti muntuin o
ai caciòvan inti vaguncin; de chì a finìva in sce ‘n nastru
traspurtatù e delungu a finiva pe fò in bellu müggiu giancu.
In cangiu de stu travaggiu,
che primma fova i cundanè, ghe
dòvan ‘na cartélla, che pói a l’éa ‘na munea cu’ in pertüzu
intu mézu. Sulu â fin du travaggiu e cartélle vegnìvan
scangè
cui dinè.
Stu travaggiu u se fova
â fin da stè e quande ciüvàiva se
diva. “St’annu nu se fa a so mancu pe fò e pumote sécche”.
Tanti Tabarchin àivan l’ôcaxun de guogne quarcósa, anche i
zuenótti che se fòvan i dinè pai vissi.
Àua gh’arestàu sulu
di feri végi; en ancun i végi atressi
inrüzè che se üzova quande se travagiova inte saliňe; en cumme
tristi, mórti cui ómmi e cua só stória.
‘Na votta, pe permétte ai batélli d’entrò intu canò p’ânò à
caregò a so, gh’éa ‘n punte de legnu. Quande ‘n batéllu u l’àiva
da ‘ntrò, duì ómmi au tiòvan sciü; u batéllu,
tiàu da otri
ómmi o dai bö, u pasova e poi u punte u vegnìva rimissu au só
póstu.
Quand’e gente àivan da pasò p’anò o à bagnose o inti cianté,
àivan d’aspêtò che tütta a manövra a fise finìa pe puài pasò,
ma se vedàivan che cumensòvan à tioiàu sciü,
anòvan à gambe pe
fò in tempu.
Àua e saliňe n’en ciü sfrütè; en diventè u
régnu di ôxélli
che vìvan inte l’egua e che tanti türisti amìan e futógrafan
incantè. U canò de saliňe u l’è tüttu brüttu: in sce l’egua
ghe galégge lamétte de Coca Cola, büste de plastica e tütti i
tipi de rümenta; invécce e spalétte dai luài, en apröu à
desfose.
L’è ormoi difìsile véddighe di figiö à sercò gritte o, cua
lensétta, à pescò! Ai végi tempi gh’éa pin, e l’éa fàsile che
ün u ghe cazésse drentu, cun gran divertimentu de tütt’a
cumpagnìa. Stu canò àua u l’è diventàu l’ormézzu di canótti, e
anche cuscì u se rende ütile.
