Intu 1735,
à Taborca, gh’è stetu ‘na riuniun di
cappifamiggia pe decidde cusse fò: en steti tütti d’acórdu
p’abandunò
l’uiza, perché nu se ghe puàiva ciü sto.
Pe fatalitè èn vegnüi à savài che in Sardegna gh’éa ‘n’uiza
dizabitò ch’a puàiva anò ben pe luiotri e gh’han mandàu ün à
rendise cuntu da situasiun: in certu Agostino Tagliafico, ómmu
de fiduccia.
U Tagliafico u l’è vegnüu chì, à
San Pé, e u l’ha vistu che
l’uiza a l’éa próppiu cumme i Tabarchin l’uàivan:
tantu cuolu
e tanti pésci in mò e vixin â Sardegna.
Primma de rientrò à Taborca, u Tagliafico u l’è anetu à
Càgiai pe parlò cû vicerè e dumandoghe s’u dova l’uiza ai
Tabrchin.
Inte l’ôtubre du 1737, u Tagliafico u l’ha
firmàu u
cuntrattu cû vicerè e u l’è riturnàu à Taborca pe do a bella
nütissia.
U 17 d’arvì du 1738, e primme 486 persuňe en arivè inte l’uiza
de San Pé. Éan in tüttu 126 famigge: 100 de Tabarchin e 26 de
Pêgin.
Au prinsippiu nu gh’àivan de chè dunde sto e gh’han detu
alógiu inte tunèe de Portuscüzu. I ómmi
anòvan in sciü e in zü tütti i santi giurni, fiňa che nu s’han
fetu e primme chè e a
géxa de légnu. Han fetu anche
u castéllu de pria in sciû briccu ciü etu pe védde u mò e puàise difende.
Decìdan de ciamò u Pàize
Carlufórte in ônù du
re Carlo
Emanuele III ch’u gh’àiva detu l’uiza.
Sei anni dóppu, intu 1744, ün de Marséggia, in certu
Antonio Martin, u serche de fò ‘n otru pàize ai Pescétti. Stu
pàize u s’àiva da ciamò Villa Vittoria e gh’àiva da sto
fransàixi e italien insémme.
Ma
a gh’aneta mò: a
môloia a l’ha amasàu inmüggiu de gente
e quélli póchi che s’è sarvàu se n’en aneti.
