Ancö Pégi
a s’è ‘ngrandìa e a l’è atacò à Zéna; ma quande cumense a
nóstra stória, inmüggiu de anni fa, a nu l’éa cuscì. Alùa Pégi,
cumme l’è successu ‘n pó dapertüttu, u l’éa
‘n paizóttu
destacàu dâ citè, e u l’éa guvernàu da ‘na famiggia nóbile e
inmüggiu ricca: i Lomellini, gente impurtante, anche inta
putente Repübblica de Zéna.
Intu 1500
Zéna a l’éa ancun ‘na gróssa putensa, grassie ai cummerci ch’a
fova pe tüttu u Mediteràgnu e à l’aleànsa cu putentìscimu re
da Spagna, ch’u se serviva, primma de tüttu, de l’esperiensa
di mainè zenàixi.
Pégi a l’éa
in sciû mò, ma a nu gh’àiva ‘n pórtu. Davanti ai só chè, gh’éa
molapèňa ‘na scügéa pe prutégge u pàize.
I Pêgin
éan grendi travagiaduì e pe guògnise a giurnò se ‘nzegnòvan à
fò tütti i mesté. Ninte ghe fova puìa.
Ai primmi
di 1500 i Zenàixi sercòvan in póstu vixin à l’Africa, ch’u
fîse abastànsa vixin pe puàiau üzò cumme boze d’apóggiu pai só
traffeghi cumercioli, ma ch’u se puésse difende ben perché a
puìa di Türchi a l’éa ‘nmüggiu fórte. U mumentu bun u se gh’è
presentàu quande a flótta spagnólla, cumandò da l’amiràliu
zenàize Dória, a l’ha vintu quélla barbarésca e a l’ha aciapàu
u cappu di pirati: u teribile Dragut, ch’u l’éa ‘na spiňa intu
sciancu pe tüttu u Mediteràgnu. Alevàu da mézu Dragut cue só
borche, u re da Spagna, Carlo V, u l’ha pusciüu pigiò a citè
de Tünexi.
Fóscia a
stória a nu saiò próppiu cuscì, ma a nuiotri a ne pioxe deciü
inte stu móddu.
L’è stetu
alùa che i Lomellini han dumandàu au re da Spagna
l’uiza de
Taborca, ch’a l’è davanti â cósta tünixiňa, pe puài pescò u
cuolu e fone ‘na boze pau cumerciu zenàize.
Dóppu
tante tratative, i Lomellini éan riuscìi à pigiò l’uiza de
Taborca, che a l’è diventò pruprietè da Repübblica de Zéna.
I primmi
Pêgin portan pe Taborca intu 1540, da ‘na spiaggia davanti au
palassiu di Lomellini, dunde àua gh’è l’Hotel Mediterranée e
gh’è ‘na torga p’aregurdò stu fetu.
Cui
pescuài pêgin l’éa partìu anche ün di Lomellini:
Agostino
Francesco Nicolò, pe surveliò a pruprietè da só famiggia.
Primma
l’è partìu in picin gruppu; poi, cianin cianin, otre gente en
anete versu l’uiza africona, incuragè dai
belli guogni. I
Pêgin han cuntinuàu à partì pe Taborca à picin gruppi pe otri
déx’anni, dau 1540 au 1550, pe pescò u cuolu e cumerciò cui
africoni.
Taborca,
cui anni, a l’è diventò ‘na boze de rifurnimentu e de cumerciu
pai zenàixi e a só pupulasiun, cua pésca e cû
travaggiu du
cuolu, a l’è arivò à stò ben: nu gh’amancova ninte. I
Lomellini intantu guagnòvan branchè de dinè grassie ai
Tabarchin che, tüttu u santu giurnu, se rumpìvan u cóllu pau
mò.
