Éan
partìi da Pégi cun tante belle pasciuin intu só cö, ma
quand’en arivè là ghe döv’éssan arestè próppiu mò.
Quande, ancun primma de métte i pé ‘n tera, han vistu st’uizétta
sensa ninte, nu gh’éa mancu d’erbui pe puàise aredusò dau codu,
créddu che s’àisan pusciüu, fisan turnè ‘nderé.
Ma nu puàivan! Alùa s’en aregügè e màneghe, cumme du restu
àivan delungu fetu anche à Pégi, e se sun missi à travagiò.
Da buin Zenàixi han fetu primma e cóse ciü impurtanti: han
scavàu i pussi p’avài l’egua da bàive, han
fetu u Fórte
próppiu in sciû briccu ciü etu pe puàise difende mégiu e
drentu g’han turnàu à fò in bellu scisternun, poi s’han
fetu e
chè e a géxa dedicò à San Giacomo. Inta géxa de Taborca, gh’éa
anche ‘na stattua de Sant’Anna, che àua a l’è inta géxa de San
Corlu au Pàize, perché quande se n’en vegnüi via, se l’han
purtò apröu.
I Pêgin che stòvan à Taborca, de maniman che pasova u
tempu, han fetu de quéllu scöggiu in póstu unde se stova
próppiu ben.
U tempu u l’è pasàu e en diventè Tabarchin, ma cuntinuòvan
à cunsiderò Pégi a só tera.
E cóse anòvan ben: u
cuolu u gh’éa abréttiu, a pésca a l’éa
abundante, i Türchi, lì dau lau, nuî destürbòvan guai e a
pupulasiun de l’uizóttu a l’ômentova delungu. S’éan feti
in picin paradizu.
Poi, tütt’asémme, vers’ a fin du 1600, e cóse han cumensàu
à anò mò: u cuolu u s’éa areìu, i Türchi atacòvan
e borche di
pescuài e gh’arobòvan tüttu, l’uiza a l’éa diventò tróppu
piciňa pe tütta sta pupulasiun. Pe st’ürtima raxun àivan duvüu
pruibì i spuzalissi e i zóni, che s’uàivan fò ‘na famiggia, se
n’àivan d’anò.
Cuscì i Tabarchin han cumensàu à pensò che lì nu ghe
puàivan ciü stò: bezügnova sercò ‘n otru póstu dunde puài vive
in poxe.
In gruppu u l’anetu in sce l’uiza de San Paolo, in Spagna,
vixin à Alicante e l’han batezò “Nueva Tabarca”. U gruppu ciü
gróssu u l’è anetu versu a Sardegna e u l’ha fundàu
“Carlufórte” e poi
“Câdesédda”.
